Bijąca Wierzba przy łące

Lavinia w duchu się zdziwiła, ale nie okazywała tego za bardzo.

Michelle nie myślała, że kiedyś w życiu będzie się wyżalać ślizgonce. A szczególnie Lavinii, która ostatnio przecież tak ją zraniła.
Wyjęła z torby tabliczkę pysznej czekolady z Hogsmaede, otworzyła ją, połamała na kawałki i podsunęła Lavinii:
- Chcesz może? - zapytała niepewnie

-Nie dzięki - powiedziała Lavinia. - Muszę iść. Cześć... - powiedziała i wstała z ziemi. Otrzepała się i wychodząc pomyślała: "Och... Bo sie popłaczę... Chociaż z drugiej strony ta Ślizgonka mogłaby wrócić, bo mi się nudzi tutaj..." - po czym, wyszła

Michelle zabrała czekoladę i wzięła sobie kawałek. Zjadła go, schowała resztę do torby.
Wstała z trawy, otrzepała dżinsy i bluzkę i poszła wolnym krokiem zamyślona w inne miejsce w zamku.

Lavinia weszła na błonia na łąke przy jej ulubionym drzewie - bijącej wierzbie.

Po dłuższym czasie:

Lavinia poszła do zamku.

Po pewnym, ale długim czasie:

Lavinia weszła na łąke przy wierzbie. Myślała o puchonce, z któą się posprzeczała.
"Głupia jest i tyle..." - pomyślała sobie Ślizgonka.

Nicole przybiegła nad Bijącą Wierzbę i ujrzała Ślizgonkę.
Powoli do niej podchodziła myśląc: *Czy ja oszalałam!?*
W końcu podeszła do niej i powiedziała:
- Dobrze, że zwróciłaś jej uwagę. Nie powinna się pokazywać w szkole w takim ubraniu.
Powiedziała, co wiedziała i pobiegła spowrotem do Emmy.

-Yy... - powiedziała cicho Lavinia. "Co to było?!" - spytała się w myślach. - "To było bardzo dziwne" - dodała. - "Pójść tam do niej, czy sobie darować?"

Odstęp czasu

"Albo nie... Chcę mieć spokój..." - pomyślała sobie Lavinia.

Nicole weszła spokojnym krokiem na łąkę przy Bijącej Wierzbie.
Usiadła z daleka od wszystkiego.
Wyjęła tą samą książkę od eliksirów i czytała dalej.
Od czasu do czasu spoglądała na Bijącą Wierzbę.

"A ta po co tu przyszła?!" - pomyślała sobie Lavinia. Zaczęła ją ignorować.