Gabinet Profesor Misterii Voland

Jason ucieszył się, że to już koniec zabawy w łapki. Nie przewidział, że Avain będzie miała taki refleks.
Kiedy jednak usłyszał propozycję nowej zabawy, zaniemówił.
- No nie wiem... Chyba jest nas za mało... - próbował się wykręcić.

asha latukie une umento sobalo lata - mamrotała nadal pod nosem. Na jej czole zaczęły pojawiac sie krople potu - asha latukie une umento sobalo lata

Temperatura ciała spadła do 38,5. Dziewczyna odzyskała przytomność, lecz jest bardzo słaba. T poważna, magiczna odmiana grypy. Czerwone kropki zniknęły z ciała, a Michelle otworzyła oczy:
- Eh, Eh! - wdychała powietrze - Co, gdzie ja jestem?! - krzyknęła próbując wstać z materaca

- Nie jest nas za mało - powiedziała z figlarnym uśmeichem. - Wystarczy, ze będziesz moim mężem! - wykrzyknęła i złapała Jasona pod ramię. Chwyciła jeszcze misia z łóżka, przepraszając go jednocześnie, ze musiała go wyrwać ze snu. - A to jest nasze dziecko.
Przez chwilę lulała ich misiowe dziecko na jednym ramieniu, gdyż drugim wciąz trzymała Jasona.
- Chodźmy na spacer, bo zaraz do domu przyjdzie sprzątaczka - oznajmiła poważnym tonem i z miną damy. - Nie chcę, żeby dziecko wdychało kurz z powietrza.
I pociągnęła Jasona do gabinetu.

Misteria otarła czoło dziewczynki.

- Już nic ci nie jest. Wczoraj biegałaś w piżamie po błoniach. Pamiętasz? I dostałaś dziwnej grypy. Odeśle cię eraz do Pani Pomfery. Z tym powinna sobie już poradzić.

- A ty moja panno - powiedziała do Avain - zostaw tego miłego chłopca, on ma już dziewczynę, a Tobie do szczescia wystarczam ja.

- Jasonie zabierzesz Michelle? - to powiedziwszy machnęła różdżką i materac z dziewczyną uniósł się w powietrze.

- Ale ja... - powiedział tylko, bo Avain już złapała go pod ramię, wygłaszała monolog godny brazylijskiego serialu i ciągnęła go do gabinetu.
Z radością się od niej uwolnił.
- Oczywiście, wezmę Michelle - powiedział i szybko podszedł do dziewczyny.
- Jak się czujesz? - zapytał.

- Co za czasy. W mojej młodości tu sie nie wiele działo. Czasem coś stłukłyśmy coś zniszczyłyśmy kogoś zaczarowałyśmy, ale żeby 3 kolejen noce któryś z moich nauczycieli spędził na walce z wampire i leczeniu ran, opiece nad cofniętą wampirzycą i leczeniu tropikalnych chorów to się nie zdarzyło - westchnęła

- Jakoś. - odpowiedziała cicho.

Sapphire zasmucona puściła ramie Jasona i przytuliła misia do siebie.
- Ale Jason jeszcze tu przyjdzie, prawda? - zapytała cicho, zwracając smutne oczka raz w stronę Misterii, raz ku Jasonowi. - Prawda?

- Dobranoc Michelle, dobranoc Jasonie! powiedziała gdy materac zaczął zmierzać w kierunku drzwi - przyślę Lorda żeby sprawdził jak się czujesz.

- A jeszcze jedno ani słowa o tym co sie dzieje z prof Avain bo pozamieniam was w ... - wiedział że dzis im pamieci nei może wyczyść

- Nie kochanie raczej nas nie odwiedzą - powiedziała albo przynajmniej ty będziesz już dorosła, pomyślała

- Chodźmy - szepnął do Michelle. - Odprowadzę Cię do szpitala.
Odwrócił się do Misterii Voland.
- Bardzo dziękujemy, za wszystko - powiedział Jason z wielką wdzięcznością. - I oczywiście, nic nie powiemy - dodał z pewną obawą w głosie. - Dobranoc! - powiedział i razem z Michelle wyszli z gabinetu.

- Ojej - jęknęła Sapphire. - I z kim będę się teraz bawiła? Kto będzie moim mężem? - pytała przerażona, tuląc swojego misia.