Gabinet prof. Jefferson

Jako, że uczennica pukająca wcześniej odeszła, widząc czarownicę, kobieta nie siliła się na ponowne pukanie i weszła do gabinetu dyrektorki.
- Witam panią. Miło mi wreszcie panią poznać - uśmiechnęła się, zamykając za sobą drzwi.
- Chyba nie przeszkodziłam? - zapytała, widząc jej zaspane oczy.

Michelle poprawiła mundurek szkolny, który uprzednio nałożyła i weszła do środka.
- Witam Panią Profesor. Chciałam porozmawiać o paru sprawach. - oznajmiła doniosłym głosem.

Scarlet zauważyła dwie postacie: Michelle i jakaś kobieta.
- E..Michelle poczekaj na zewnątrz, zaraz Cię poproszę. Witam Panią, mniemam, że jest Pani nową nauczycielką. - wstała

- Oczywiście. - mruknęła cicho i wyszła na korytarz zamykając za sobą drzwi.

- Owszem, Elen Terzieff-Godefroy, witam jeszcze raz. Miałam nadzięję na rychłe spotkanie z panią - powiedziała i pozwoliła sobie usiąść.

- No to się Pani udało mnie dorwać. - rzekła również siadając. - Ciasteczka? - zapytała i machnęła różdżką, a na biurku pojawił się talerz ciasteczek, oczywiście pomarańczowych, jak cały gabinet.

- Chętnie spróbuję - stwierdziła. Postanowiła spytać o rzecz dręczącą ją od paru dni. - Słyszałam o jakimś morderstwie... Przepraszam, iż od razu schodzę na takie nieprzyjemne tematy...

- Tak, doszły mnie słuchy, że zginęła dziewczynka, Puchonka. Sarah Parker. Była taka młoda.. - westchnęła ze smutkiem

No cóż, nie to miałam na myśli.... przeszło jej przez umysł, ale nie drążyła tematu dalej. Stwierdziła, że to nie miałoby sensu. Spytała się kobiety o profesję, której uczy.

(Przepraszam, ale coś dizwnego dzieje się z moimi postami. Znikają, pojawiają się nie wiadomo skąd i jestem trochę skołowana... Jak się dwa takie same pojawiły, to przez przypadek)

- Nauczam Transmutacji i jestem opiekunem Gryffindoru. - oznajmiła

(Nie tylko u ciebie. Wszystkim się coś chrzani. Tylko nie wiadomo CZEMU. Trzeba odświeżać.)

- Hm, przypomniała mi pani o moich problemach z transmutacją w wiekach szkolnych. Wtedy nie przywiązywałam do tego zbytniej wagi - zaśmiała się serdecznie - dopiero po szkole, gdy to zaczęło mi być potrzebne, doceniłam ten fach.
Miała nadzieję na luźniejszą rozmowę z nauczycielką. Rozmowę 'zapoznawczą' uważała z reguły za zbędną.

- Dziękuje, że Pani tak sądzi. Niestety musi Pani wybaczyć, lecz za drzwiami już od sporego czasu - spojrzała na zegarek - czeka moja podopieczna. Liczę jeszcze kiedyś na spotkanie, lecz narazie.. - nie dokończyła, lecz wstała z uśmiechem